De Metten van Allerzielen zijn de nachtelijke getijden die onderdeel uitmaken van het gebed voor de overledenen. Het getijdegebed en de mis voor de overledenen werd vanaf de negende eeuw reeds dagelijks voor de zielenrust van de overledenen gebeden. Deze getijden van vóór het Tweede Vaticaanse Concilie heeft traditionele kenmerken. Net als in de Donkere Metten van de Goede Week ontbreken het openingsvers, de hymne en de slotformules. De nadruk op het paasmysterie, die sinds Vaticanum II de uitvaartliturgie beheerst, is hier niet aanwezig. Wel aanwezig zijn gedachten over het oordeel en vergiffenis van zonden, zoals we dat ook uit het Dies iræ kennen.

De opbouw van deze metten is Romeins. Na de opening met Psalm 94 (95) worden drie nocturnen gebeden. In elke nocturne worden drie psalmen gezongen, waarna drie keer een lezing met responsorie gezongen wordt. De lezingen zijn naar oud gebruik uit het boek Job genomen.

De Schola Cantorum Amsterdam zingt de psalmen in de Nova Vulgata-vertaling, welke de bekende taal van de Vulgaat met een exacte vertaling van de Hebreeuwse grondtekst wil combineren. De antifonen en de responsories zijn deels gebaseerd op restituties door oud-koorleiders zoals Wim van Gerven. Hierbij maakt de Schola ook gebruik van de neumennotatie uit het Antifonale van Sankt-Gallen (SG 390/391).

De eeuwenoude liturgie die hier ten gehore gebracht wordt, biedt de mogelijkheid, om in de klanken van het gregoriaans te verstillen en wie ons ontvallen zijn te gedenken.